W języku szwedzkim istnieją dwa rodzaje gramatyczne: męsko-żeński – utrum o rodzajniku en i nijaki – neutrum o rodzajniku ett. Każdy szwedzki rzeczownik posiada cztery formy gramatyczne:
– forma nieokreślona liczby pojedynczej, np. en flicka (dziewczyna),
– forma określona liczby pojedynczej, np. flickan,
– forma nieokreślona liczby mnogiej, np. flickor,
– forma określona liczby mnogiej, np. flickorna.

Formy nieokreślonej używamy, gdy mówimy o czymś po raz pierwszy lub nie mamy na myśli konkretnej rzeczy.
Formy określonej używamy, gdy mówimy o konkretnym przedmiocie.
W języku szwedzkim zachowały się tylko dwa przypadki: mianownik (forma podstawowa) i dopełniacz, który tworzony jest przez dodanie końcówki -s.

Tworzenie liczby mnogiej jest trochę skomplikowane, ponieważ w języku szwedzkim jest pięć deklinacji. Deklinacje obejmują nie tylko tworzenie liczby mnogiej, ale także form określonych rzeczowników i niejednokrotnie trzeba się uczyć rzeczownika wraz z jego rodzajem, jego formą określoną i formą liczby mnogiej. Możliwe końcówki liczby mnogiej to: -or, -ar, -er, -r, -n. Około 25% szwedzkich rzeczowników ma taką samą formę zarówno dla liczby pojedynczej jak i mnogiej – np. ett rum – två rum, czyli: jeden pokój – dwa pokoje.

Przykładowa odmiana rzeczownika

l. pojedyncza, forma nieokreślona - en bil (samochód)
l. pojedyncza forma określona - (den) bilen
l. mnoga forma nieokreślona - bilar (samochody)
l. mnoga forma określona - (de) bilarna

Materiał opracowany na podstawie Język szwedzki. Kurs podstawowy.